Η Εθνική μας κατάντησε τσιγγάνα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου είναι μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπορεί, λοιπόν, να μένει ανέγγιχτη από όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό; Όχι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρεάζεται. Οι ποδοσφαιριστές που θα παίξουν σε αυτή, είναι οι ίδιοι που αγωνίζονται στους συλλόγους, μαζί με εκείνους που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Ο κόσμος που πάει στο γήπεδο είναι ο ίδιος που πηγαίνει στους αγώνες πρωταθλήματος. Η δημοσιογραφική κοινότητα που την αντιμετωπίζει ή και η παραγοντική που την διαχειρίζεται, είναι επίσης λίγο - πολύ η ίδια.

Είναι αδύνατο, λοιπόν, σε ένα τέτοιο περιβάλλον η Εθνική μας να μπορεί να παραμένει "ατσαλάκωτη". Από αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να καταντάει τσιγγάνα, έχει μεγάλη διαφορά. Ας κάνουμε τον σταυρό μας, δηλαδή, που αυτή την εποχή το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν έχει επίσημο αγώνα. Για να ρεζιλευτούμε διεθνώς και γενικώς...

Όχι, δηλαδή, πως δεν το πάθαμε και τώρα. Διότι, χωρίς να ξέρω, φαντάζομαι ότι στους Ελβετούς, στους οποίους είχαμε πει ότι το φιλικό στις 23 Μαρτίου θα γίνει στην Θεσσαλονίκη, άρα προφανώς οι άνθρωποι για εκεί είχαν κλείσει εισιτήρια, για εκεί είχαν κλείσει ξενοδοχείο, τώρα προφανώς ενημερώθηκαν ότι θα πρέπει να αλλάξουν προορισμό και να προσγειωθούν στην Αθήνα. Εκτός αν τους είχαν πει αυτές της ημέρες, ότι μπορεί και να χρειαστεί να πάνε Κρήτη, μέχρι τελικά να καταλήξουμε στο ΟΑΚΑ.

Όλα αυτά εννέα ημέρες πριν το φιλικό. Πραγματικά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε τι σκαρφίστηκε, όποιος από την ελληνική πλευρά έπρεπε να κάνει αυτή τη δουλειά, να πει στους Ελβετούς. Οτι το ματς δεν μπορεί να γίνει στην Θεσσαλονίκη, γιατί ίσως να μην θέλουν την Εθνική; Ή ότι φοβόμαστε να παίξουμε εκεί; Όπως, ίσως να μην την ήθελαν και στο Καραϊσκάκη; Και ας έχουμε και το νου μας, γιατί μπορεί να... γίνει και τίποτα στο ΟΑΚΑ.

Είναι δυνατόν να φοβάται η Εθνική μας να αγωνιστεί σε οποιοδήποτε γήπεδο της Ελλάδας; Σε οποιοδήποτε γήπεδο γενικά. Έχει όλα αυτά τα χρόνια ταξιδέψει παντού. Πραγματικά παντού, σχεδόν σε όλες τις Ηπείρους. Από την "εχθρική" Τουρκία και την "σκληρή" Βοσνία. Μέχρι την Νότια Αφρική και το Ντέρμπαν όπου βρισκόταν η βάση της, πόλη που έχει χαρακτηριστεί σε απόλυτους αριθμούς ως η πιο επικίνδυνη σε όλο τον πλανήτη, λόγω εγκληματικότητας.

Από την Βραζιλία και τους φόβους για την ασφάλεια του Μουντιάλ, μέχρι το Ντόνετσκ, όπου - έλεγαν τότε, το 2009 - ότι είχε μεταλλαχθεί ο ιός της γρίπης και έχει γίνει θανατηφόρος. Από το Euro 2012, που βρισκόταν στον όμιλο με Ρωσία και Πολωνία, οι οπαδοί των οποίων έπαιζαν σφαλιάρες για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Μέχρι βέβαια, ως Ήπειρο την αναφέρω, στην Αυστραλία.

Έχει πάει παντού χωρίς φόβο, διότι το ίδιο το ποδόσφαιρο είχε καθήκον να της παρέχει ασφάλεια, αλλά θα πρέπει να φοβάται να αγωνιστεί μέσα στη χώρα της. Κατάντια! Ακόμη και μέσα σε όλα όσα έχουν συμβεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτά τα χρόνια, αυτή είναι κατάντια άνευ προηγουμένου!

Να τριγυρνάει, μπορεί όχι σωματικά αλλά ψυχικά, η Εθνική των τόσων επιτυχιών και τόσων ξεχωριστών στιγμών από γήπεδο σε γήπεδο, σαν τσιγγάνα. Για ποιους; Ειλικρινές το ερώτημα. Για ποιους; Ποιοι, δηλαδή, θέλουν να κάνουν κακό ή έστω να βγάλουν αρνητισμό στην Εθνική μας;

Οι διεθνείς μας, λυπάμαι που το λέω, θα πρέπει τελικά να είναι εκείνοι που θα δώσουν λύση και σε αυτό το θέμα. Αφού εκείνοι που θα έπρεπε να το κάνουν, αδυνατούν. Όπως οι διεθνείς μας, τα τελευταία χρόνια, έχουν δώσει τη λύση σε πολλά ζητήματα, στα οποία εκείνοι που θα έπρεπε αδυνατούσαν να κάνουν το παραμικρό. Παρά μόνο να μεγιστοποιούν τα προβλήματα.

Αφού δεν το κάνει κανείς άλλος από την ποδοσφαιρική κοινότητα, ασφαλώς ούτε η δημοσιογραφική, ας το κάνουν και πάλι μόνο εκείνοι, διότι μόνο εκείνοι το κάνουν. Ας βάλουν την Εθνική πάνω από κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ή ακόμη καλύτερα έξω...